தமிழே, கவிதையாய்...

அலையாய் அனுதினம் அவரோடு
அருவியாய் அன்பை பொழிய
அதுவே கருத்தாய் தொடுத்து
அமுதோடு தமிழாய் வந்ததோ
அன்பர்களின் மொழி கவிதையாய்...

தித்திக்கும் தமிழே திகைத்தாயோ
தித்திப்பான எங்கள் அன்பில்
திகட்டா மொழியில் குலைந்து
தினமும் மகிழ்வோம் நாங்களுமே
தில்லையில் திசைமாறா எங்கள் அன்புமே
தினுசாய் வருமே அருவியாய் கவிதையாய்....

 உள்ளோடு வைத்து உறவோடு வந்தது
உள்ளன்போடு திகைக்கிறோம் தினமும்
உவகையோடு செப்பியே மலைக்கிறோம்
உந்தன் மொழியில் எங்கள் அன்பை
உலகம் போற்றும் தமிழே, கவிதையாய்...

நிறம் மாறா வாசனை ரோஜாக்கள்
நித்தமும் மலரும் நித்தியமல்லி
நினைத்தே உருகுகிறோம் அன்பில்
நினைவாய் வருமே அருவியாய் களிப்புகள்
நிலையான மொழியில் செப்புகிறோம் கவிதையாய்...